Uit de erfenis van mijn ouders kreeg ik een schoenendoos vol oude ansichten.Ik koester deze schat en wil jullie graag meenemen naar het verleden. Een ontroerend deel is het dagboek dat mijn vader schreef toen hij in het verpleeghuis zat. Heel hartelijk welkom en keer, met mij, even terug naar die goeie ouwe tijd!

Powered By Blogger

Over mij

Mijn foto
Mijn jeugd bracht ik door aan de Oude Rijn. Na diverse omzwervingen kwam ik er toch weer terecht, waar oude herinneringen herleven. Ik geloof dat je nooit echt los komt van de plaats waar je geboren en getogen bent.

Kostbare Spulletjes

Kleine kostbaarheden waar veel herinneringen bij horen.

Bericht uit Canada

Toen ik zes jaar was emigreerden kennissen van mijn ouders naar Canada. Zij hielden contact met elkaar en ik ging, toen ik ouder werd, corresponderen met hun zoon Harry. Wij hielden dat vol totdat hij ging trouwen. Ik heb alle kaarten en brieven bewaard. Het is een stukje geschiedenis uit de jaren vijftig van de vorige eeuw dat ik jullie niet wil onthouden.

Sigarenbandjes

De sigarenbandjes die ik hier laat zien dateren uit de tijd dat mijn opa op de fiets vanuit Stolwijk naar ons huis in Zwammerdam kwam. Het was altijd op een zondag en hij bracht een zakje met gekleurde babbelaars mee van mijn opoe (het woord 'oma' kenden we nog niet). Groot feest natuurlijk, want wij kregen alleen een koekje of een snoepje bij speciale gelegenheden. Ik zie hem nog zitten, door- en door-koud bij de roodgloeiende kolenkachel, want het leek wel of het altijd sneeuwde als hij kwam. Mijn vader had een sigaar voor hem en samen genoten ze daarvan. Heerlijk vond ik het ruiken. Ik kreeg de sigarenbandjes en, met een beetje hulp van mijn ouders, werden die in een oud schoolschrift van mijn moeder geplakt. Deze bandjes hebben voor mij heel veel waarde en bij het scannen daarvan was ik weer even het kleine meisje uit de eindjaren veertig.

Dagboek van mijn vader

In het verpleeghuis is mijn vader begonnen met het schrijven van zijn dagboek.
Hij was van plan om zijn hele leven te beschrijven, inclusief de oorlogstijd. Al gauw bleek dat hij dat te moeilijk vond en hij noteerde wat hij meemaakte. Later bleef hij steken in zijn verdriet en werd het een schrijnende schreeuw om hulp. Hij wilde naar huis, had veel heimwee, maar wist ook dat het onmogelijk was omdat mijn moeder erg ziek was, wat hij in het begin ontkende. Hij zou nooit meer terug keren naar huis.

Oude kinderboeken

Een van mijn grote hobby's is het verzamelen van kinderboeken. Piggelmee, Bartje Kokliko, Piet Stuifzand, Arretje Nof en De Trappers zijn enkele boeken die bij mijn grootouders stonden. Als ik blader in deze boeken beleef ik weer de vakanties daar. Toen ik pas kon lezen las ik "Daantje helpt een handje" en "Daantje past op het huis".
De overige Daantje boeken heb ik later gekocht. Ik kan me geen huis voorstellen zonder boeken. Ook van de oude schoolboekjes kan ik intens genieten. Ik ruik weer de inkt, het papier en het klaslokaal. Die heerlijke schooltijd zal ik nooit vergeten!

zaterdag 11 augustus 2007

Kostbare spulletjes

---
ach! hoe snelt ons leven,
als een stroom gedreven,
die van rotsen schiet!
blijde en droeve jaren
vlugten met de baren,
en zij keeren niet!
-
alles wat wij minden,
werd een spel der winden,
of omsluit een graf.
stomp en afgesleten,
eenzaam en vergeten,
zinkt ons de eeuwgeest af.
---
uit: het leven (oden en gedichten III)
door: rhijnvis feith (1753 - 1824)
---

De eerste schoentjes van mijn zoon in 1967. Goed afgedragen!
---

De schoenen van mijn kleine broertje

----
Op deze klompen heb ik gelopen tot mijn zesde jaar. Ik liep er mee over het jaagpad langs de Oude Rijn in Zwammerdam, in het land bij het bloemen plukken en bij het vissen. Toen het gevroren had en de sloot dicht lag, zette ik mijn klomp er op die er niet doorzakte. Dus kon ik er ook wel op. Helaas! Ik zakte er doorheen en mijn zusje van vier, die op de kant was gebleven, hield me bij mijn hand vast totdat er iemand kwam die me er uit haalde. Ik was heel erg bang want ik hoorde de bullebak lopen.Mijn moeder had verteld dat die in de sloot zat.......
----
---

Deze kruik hield mij warm in de winter van 1941/1942 en de jaren daarna. Mijn moeder had er een crème-kleurige kruikenzak om gebreid.
-----
---






Verzekeringen die afgesloten werden bij mijn geboorte

-----
-

Gewonnen stuiters op school . Ik had ook knikkers. Die waren van klei en hebben de tijd niet overleefd. Ik heb er nog twee.

--

Hier heeft mijn moeder jaren mee gestreken. Ze werden op de kachel gezet om op te warmen. Toen ze al lang een elektrisch strijkijzer had, gebruikte ze deze nog om de broeken van mijn vader te persen.

------



Als ik dit schilderij zie ruik ik de boenwas. Elke vrijdag werden alle meubels ingewreven met was en daarna uitgewreven. De ramen stonden open en ik vond het een heerlijke dag. Aan de muur hing het schilderij.

---



Naast sigaren rookte mijn vader ook heel vaak een pijp
------

---

De klompen van mijn vader. Hij droeg ze bij het omspitten van de tuin, bij het oogsten van de worteltjes, bij het voeren van de kippen en het rapen van de eieren, bij het uitmesten van de varkens, bij het knippen van een bosje rozen voor mijn moeder, bij het snoeien van de bomen, bij het uitproberen van het ijs voordat wij er op mochten, hij droeg ze altijd ..... Als hij binnen kwam bleven ze, op hun zijkant gelegd , buiten staan.

-----
---













De muziek van mijn ouders

----

Uit dit kopje dronk mijn moeder altijd

-----
---

Mijn vader's kopje
-----
---


Dit eierdopje kreeg ik van een buurmeisje in 1946. Ze was blind en al groot vond ik. Geen idee hoe oud ze was, maar ik vond het zo knap dat ze kon breien terwijl ze het niet kon zien. Ik snapte er niks van en stond vaak naar haar te kijken. Later ging ze naar het blindeninstituut in Zeist. Ze trouwde met een man die ze daar had leren kennen. Ik weet niet hoe haar leven verder is verlopen, want ik verhuisde naar Bodegraven en ik heb haar nooit meer gezien.
-----
---

Parfumflesje gekocht op een veiling in de zestiger jaren van de vorige eeuw. Jammer genoeg ontbreekt er een steentje.
-----
---

Dit peper- en zoutstel komt uit de erfenis van de ouders van mijn vader. Deze grootouders heb ik helaas nooit gekend.

-----

---


Parfumflesje met de initialen van mijn grootmoeder er in gegraveerd.


-----
---



De klok die bij mijn grootouders op de schoorsteen stond, samen met een springend paardje dat helaas de tijd niet overleefd heeft.
Het potje dat er bij staat heeft mijn vader rond 1960 opgegraven in zijn tuin.
------



Koffiemolen van mijn oma. Ze zetten hem tussen haar knieën en maalde zo de koffiebonen.
Er zit nog een spoortje van de koffie in die ze gebruikte. Dat laat ik er in. Ze heeft nooit een elektrische molen gebruikt.
-

En dit is de koffiepot waarin de gemalen koffie ging. Daarna werd er kokend water op gegooid en moest de koffie een poosje trekken op de kachel. In de zomer gebeurde dat op het fornuis of het oliestel, want dan leefden ze in de keuken. De voorkamer werd 's zomers niet bewoond.
-----






Schalen, kopjes en theepot uit de kast van mijn oma. Het was een diepe kast waar je in kon lopen en het hele servies stond er in. De muren waren wit gekalkt en er stond altijd een rooster open. Op de grond lagen grote ronde kazen. Wij mochten er beslist niet in komen, maar het was toch zo spannend om het stiekem toch te doen!
-----


--
Met deze blaker kwam mijn grootmoeder, voordat ze zelf naar bed ging, kijken of alles goed was met ons. Mijn zusje en ik sliepen in de bedstee in de voorkamer. In de andere bedstee sliepen mijn grootouders. Aan de muur hing, boven hun hoofd, een plank, waarop de witte po stond. Die was voor de nacht. De w.c. was buiten. In de winter was het er erg koud. Mijn opa schepte de put regelmatig leeg. Ik heb er vaak bij staan kijken. Waar de inhoud van de put bleef weet ik niet. In de w.c. hingen altijd keurig geknipte stukjes krant aan een touwtje. Toiletpapier kende men nog niet.

--


Kopje van mijn opa
-----
---
wvervolgd

2 opmerkingen:

Anoniem zei

Beste Lena,

Het dagboek van je vader vertoont veel overeenkomsten met de beleving die mijn vader had van het verpleeghuis, waarin hij tot zijn dood verbleef. Heel herkenbaar hoe een patient zich daar voelt. De medewerkers van een verpleeghuis zouden dit ook eens tot zich door moeten laten dringen.
Heel erg bedankt voor het publiceren van deze persoonlijke notities van je vader. Mijn vader schreef ook af en toe iets op met dezelfde strekking.

Groeten Wim

Anoniem zei

hi, new to the site, thanks.